Και ξέρω τώρα εσύ περιμένεις να κράξω τον πιεσμένο που πιέστηκε και πλήγωσε τη φίλη μου. Λογικό!
Πόσες καντήλες μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος, όταν είναι γυναίκα, έχει σχέση και ακούει αυτή την τετρασύλλαβη δικαιολογία, που στο μυαλό της ισοδυναμεί με πάτημα κουμπιού Κιμ Γιονγκ Ουν μη σου πω! Μην πας να μετρήσεις, είναι ρητορικό!
Αν και το πιέζομαι δεν έχει φύλο και έχει πολλά ποδάρια κατά τον Βελζεβούλ, είθισται να χρησιμοποιείται από συναισθηματικά ανώριμους ανθρώπους και επειδή συνήθως οι άντρες σε σχέση με τις γυναίκες έχουν κάποια καθυστέρηση στην συναισθηματική τους ολοκλήρωση – τους αγαπάμε πολύ κι έτσι να τα λέμε – ίσως θιχτούν τα αγόρια, όμως μη βιαστείς να με βρίσεις λεβέντη αναγνώστη… διάβασε μέχρι τέλους! Διακρίσεις εγώ δεν κάνω!
Όλα κυλάνε ήρεμα σε μία σχέση κάποιων μηνών ας πούμε, υπάρχει πια μια οικοιότης, ένα νταλαβέρι από το ένα σπίτι στο άλλο, έχεις αφήσει μια οδοντόβουρτσα, σου έχει αφήσει ένα τζελ μαλλιών, με λένε Αλέξη σε λένε Σοφία κρατάω μια κιθάρα κι εσύ μια καρδιά, είσαι μες τα μέλια, έχεις ήδη κάνει σενάριο – όχι άδικα – αν και έχουμε την τάση εμείς τα κοριτσάκια – αλλά και τα αγοράκια κάνουν τα αδύνατα δυνατά να σε εντυπωσιάσουν από τις πρώτες κιόλας μέρες για να τα ερωτευτείς, και ξαφνικά, εκεί που είναι όλα ροζ, τσουπ να σου ένα πιέζομαι με λάσπες στα παπούτσια να σου λερώνει το πεντακάθαρο ροζ συννεφάκι σου… Και θες να τραγουδήσεις εσύ Παντελίδη τώρα, κατά το σκουπις τα πόδια σου και πέρασε, σε νιώθω (σκουπις: ρήμα που μοιάζει ουσιαστικό αλλά… ρήμα)!
Και σε τρώει εσένα και χτυπιέσαι! Γιατί πιέζεσαι; Πες μου; Ποιος σε πίεσε; Τι σε τσίμπησε έτσι στο καλό το καθούμενο; Και όλες και όλοι φαντάζομαι – ταυτίσου εδώ – έχουμε ακούσει το φοβερό: Δε φταις εσύ (το ξέρω), εγώ φταίω (φυσικά, γαϊδούρι), απλά έχω πολλά στο μυαλό μου (δεν έχεις μυαλό), έχω πολλή δουλειά (αλήθεια τώρα;)!
Δικαιολογίες, πομφόλυγες και φληναφήματα, κοινώς μπούρδες! Πιέζεσαι; Κόψε το αλάτι!
Όποιος θέλει πραγματικά, δεν φεύγει επειδή πιέζεται για κανένα λόγο! Η θέληση να μοιραστεί στιγμές με κάποιον που αγαπάει είναι μεγαλύτερη από ένα κακομαθημένο ανώριμο πιέζομαι! Ένας να βγει ανοιχτά να πει «Δε σε θέλω πια γιατί μου τελείωσε, δε σε θέλω πια γιατί γνώρισα το Μαράκι που έχει πιο ωραίο κώλο από σένα, δε σε θέλω γιατί γνώρισα τον Κώστα που μου βγάζει περισσότερα γούστα», κάτι τέτοιο πιο απτό, να τον παραδεχτώ!
Για να μην παρεξηγηθώ, όταν ένας άνθρωπος πιέζεται γιατί δε θέλει πια να είναι με τον άλλον, σεβαστό και δεκτό! Το λες κύριε ή κυρία, το δηλώνεις ξεκάθαρα και ξέρει κι ο άλλος με τι έχει να κάνει! Ξέρει πως να πορευθεί! Να σε βρίσει, να σε κλάψει, να σου κάνει τα σαράντα και να καταλήξει στο έχει κι αλλού πορτοκαλιές!
Όμως, εγώ εδώ τα βάζω με ένα άλλο πιέζομαι: Το πιέζομαι που μου έμαθε η Ζωή! Η Ζωή μεταφορικά και κυριολεκτικά (φίλη μου από το Γυμνάσιο) μου έδειξε ακούσια ότι υπάρχουν χοντρά χοντρά δύο κατηγορίες ανθρώπων: Εκείνοι που βάζουν τον έρωτα παντιέρα και πάνε χωρίς φόβο και εκείνοι που πιέζονται και δε μπορούν να τον διαχειριστούν! Τι εννοώ;
Κάποτε, όταν πηγαίναμε ακόμα σχολείο δίναμε αγγλικά τη Δευτέρα και είχαμε το ΣουΚου για να διαβάσουμε. Η Ζωή ήταν τότε ερωτευμένη με ένα γλυκύτατο αγόρι, το οποίο αφού της έβγαλε λίγο την πίστη, της ζήτησε επιτέλους να βγουν την Παρασκευή! Μου φαίνεται, χάρηκα πιο πολύ από εκείνη καθότι ήξερα πόσο πολύ τον ήθελε και αντί να πετάει από χαρά, σκοτείνιασε! «Τι είναι; Τι συμβαίνει;» τη ρωτούσα όλο απορία. «Δε θα βγω μαζί του» μου λέει, «Παλάβωσες;» της λέω, «Για ποιό λόγο;» «Αν βγω μαζί του και με φιλήσει θα αποσυντονιστώ και θα αποτύχω στις εξετάσεις!», «Είσαι τρελή; Εμένα αν με φιλούσε αυτός που μου αρέσει θα πετούσα στο τεστ, ούτε μισό λάθος δε θα έκανα!» Κάποιος διάλογος παράνοιας!
Δεν κατάφερα να την πείσω να βγει, να σας τα πω! Κόπηκε και στα προφορικά, δεν ξέρω αν έχει σημασία!
Αυτό το εφηβικό απλό παράδειγμα-βίωμα είναι αυτό στο οποίο ανατρέχω προσπαθώντας να εξηγήσω τη λέξη πιέζομαι! Να δείξω μια κατανόηση σε αυτή την κατηγορία! Να μην βρίσω, τουλάχιστον όχι πολύ, τον πιεσμένο που πλήγωσε τη φίλη μου! Ακόμα δυσκολεύομαι, μη νομίζεις. Δε συμφωνώ μαζί τους, αλλά πλέον τους καταλαβαίνω κάπως καλύτερα! Είναι θέμα χαρακτήρα! Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, άντρες, γυναίκες που δε μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους και πιέζονται και χαλάνε σχέσεις και καρδιές που ίσως και να ήταν ό,τι καλύτερο τους έχει συμβεί στη ζωή τους!Έρχονται μετά από χρόνια που έχουν καταλάβει και ζητάνε συγνώμες και δεύτερες ευκαιρίες! Όμως είναι αργά!
Αν με ρωτήσεις προσωπικά, ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις να ζεις! Ο έρωτας στην υγιή του μορφή, είναι μαγεία στην οποία οφείλεις να αφεθείς, είναι πόρτα, την οποία οφείλεις να διαβείς αν ανοίξει μπροστά σου, όποιο χαρακτήρα κι αν έχεις!
Δε λέω, καλό είναι να υπάρχουν κάποια όρια, κάποια άμυνα, ένα firewall, όμως τα όρια έχουν και τα όριά τους! Είναι πιο χρήσιμα σε αυτόν που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα, όσον αφορά στον έρωτα και όχι σε εσένα που δεν τολμάς να εκτεθείς και να παραδεχτείς ούτε καν στον εαυτό σου αυτά που νιώθεις! Εσύ που πιέζεσαι και χτίζεις άμυνες από φόβο μην πληγωθείς, μεγειά σου με χαρά σου. Να ξέρεις όμως, στερείς από τον εαυτό σου, που τόσο αγαπάς, και την ευκαιρία να ζήσει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, να αγαπήσει και να αγαπηθεί από έναν άλλον άνθρωπο! Και το να αφεθείς να νιώσεις αυτή τη μαγεία, όποια κι αν είναι η κατάληξη, είναι ένα μάθημα ζωής, είναι ένα extra mile, ένα βήμα πιο κοντά στην αφύπνιση της ψυχής σου!
Την επόμενη φορά που θα έρθεις τόσο κοντά σε αυτό, πριν βιαστείς να πεις πιέζομαι – τα παρατάω, θυμήσου τη Ζωή που εμ κόπηκε στα προφορικά εμ έχασε και μια εμπειρία Ζωής, μια στιγμή ευτυχίας, το πρώτο φιλί από τον παιδικό της έρωτα!
Και όπως είναι γνωστό, όλη μας η ζωή είναι στιγμές και οι ευτυχισμένες λιγουλάκι πιο πολύτιμες… Δεν είμαστε για να τις χάνουμε… Την επόμενη φορά, τόλμα ένα τσικ παραπάνω… κι αν πιέζεσαι… σκόρδα!