Ένα Σάββατο βράδυ με μια παρέα φίλων πήγαμε να δούμε την παράσταση “Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν” με πρωταγωνίστρια την Λένα Παπαληγούρα και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σου!
Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω, για να μην πέσουν να με φάνε, ότι δεν έχω εξειδικευμένες θεατρικές γνώσεις. Την άποψή μου και την γνώμη μου θα σου πω! Επίσης όπως μου έλεγε ένας φίλος ηθοποιός, η άποψη του κοινού έχει σημασία κούκλα μου, το κοινό θα πληρώσει εισιτήριο για να δει την παράσταση. Οπότε σους, αν δεν θες, σταμάτα την ανάγνωση…
Ξεκινάω λοιπόν να δω την παράσταση αυτή αδιάβαστη… Ξέρω μόνο ότι παίζει η Παπαληγούρα, όπου στην παράσταση ο Μικρός Πρίγκηπας που την είδα, τρελάθηκα με την υποκριτική της ικανότητα, ο Μουμούρης, τον οποίο ποθώ (τι να πω, ψέματα…;) και ότι το έργο σε μεταφέρει στην Γερμανία μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Α! Και ότι είναι Γερμανός ο συγγραφέας. Μετά έμαθα το όνομά του, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που τελικά σκηνοθέτης ήταν ο άνθρωπος, ταινίες έκανε κυρίως, όπως και ότι στην ταινία του είναι βασισμένη η θεατρική παράσταση αυτή.
Θα στα πω λοιπόν αυτά που θέλω με bullet points, γιατί υπάρχει και ένα business background και ξέρω πολύ χρόνο για φρου φρου δεν έχεις. Μη σου πω θα βάλω και αστεράκια!! (κάποιο Αθηνόραμα…)
Θέατρο
Δεν είχα ξαναπάει στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, στην Κυψέλη, και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ η διάταξή του αλλά ακόμη περισσότερο ο σεβασμός στον θεατή καθώς και τα καθίσματα ήταν άνετα και ήταν επικλινή, τόσο ώστε και ένας 2,10μ ύψος άνθρωπος να καθόταν μπροστά σου έβλεπες άνετα!
Σκηνικά και κουστούμια
Ένα βασικό σκηνικό στοιχείο υπήρχε και ήταν αρκετό για να σε μεταφέρει εκεί που έπρεπε στην εκάστοτε σκηνή. Η παράσταση ξεκινάει με μια προβολή στο τοίχο που σου κάνει μια μίνι αναδρομή και σε τοποθετεί χρονικά εκεί που πρέπει. Οι χρονικές εναλλαγές με την χρήση προβολών θα γίνονται συχνά μέσα στην παράσταση, με τόσο σωστό ρυθμό και με τις σχετικές αναφορές, που κρατάνε τόσο την ροή όσο και το ενδιαφέρον του θεατή ενεργό, παρ’όλη την μεγάλη σε διάρκεια παράσταση. Εκπληκτικά σε αισθητική ήταν και τα κουστούμια της, όχι, όχι, δεν καταλαβαίνεις, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ!
Ηθοποιοί
Θέλω λίγο να μου πεις και να συζητήσουμε το εξής… Καταλαβαίνω πως όλοι ξέρουμε ένα ‘’καλύτερο’’ τρόπο να κάνουμε την δουλεία μας. – Ναι; – Ναι! Οι ηθοποιοί ωστόσο δεν θα έπρεπε να γνωρίζουν πάνω από έναν ‘’καλύτερο’’ τρόπο να κάνουν την δουλειά τους… Πες μου λίγο… Γιατί να συμβαίνει αυτή η μανιέρα… Δηλαδή αλήθεια, με τον ίδιο τρόπο παίζεις ένα 10χρόνο παιδάκι, με τον ίδιο μια γυναίκα με ‘’ιδιαίτερη’’ προσωπικότητα; Τι να πω! Βασικά δεν θα πω άλλα… κάποιο κάρμα με σταματάει. Στα δικά μου μάτια την παράσταση πάντως έκλεψαν δύο ηθοποιοί που δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ο κος Νταλιάνης και ο κος Γεωργάκης ήταν εκπληκτικοί και άλλαζαν και χαρακτήρες κατά την διάρκεια της παράστασης! Φανταστικοί!!!
Έργο
Το έργο σαν έργο μου άρεσε μέχρι τον ουρανό!! Η προσωπικότητα της Μαρίας Μπράουν που καλείται να επιβιώσει μέσα σε δύσκολες καταστάσεις είναι φοβερή! Αρχικά θέλω να το ξέρεις ότι θα παίζεται σε όλη την παράσταση το κρύο-ζέστη, ανα στιγμές θα την θες φίλη σου, μετά θα την σιχαίνεσαι, μετά θα την λυπάσαι, μετά θα την λες διπολική, σου εξηγώ έχει διακυμάνσεις αυτή η αλληλεπίδραση πολλές. Αμ, το άλλο… έξι άνθρωποι διαφορετικοί πήγαμε να δούμε την παράσταση, ε όλοι, μα όλοι, σε πάνω από ένα σημεία της, διαφορετικά ο καθένας, πάθαμε ταύτιση. Σου λέω το Μαράκι μας εξυπηρέτησε όλους, παράπονο δεν έχουμε!
Σαν επίλογο του άρθρου αυτού λοιπόν θέλω να σου πω ότι, το γεγονός ότι το έργο έχει γερμανική υπογραφή φαίνεται παντού! Υπάρχει απλότητα, σαφήνεια και συνέπεια!! Εμείς σαν παρέα το εκτιμήσαμε και επίσης δεν βρίσκω το λόγο που πρέπει μια παράσταση για να είναι αξιόλογη να έχει νοήματα πέντε επίπεδα κάτω… Κάποιο έλεος… Η απλότητα είναι πολύ δυσεύρετη πλέον και είναι τόσο κρίμα…