Να αγαπούν και να σέβονται. Για να αγαπηθούν και να τους σεβαστούν.

Καλημέρα, καλησπέρα ή καληνύχτα. Εξαρτάται τι ώρα διαβάζεις.

Αυτό το post το έχω γράψει και το έχω σβήσει κάποιες φορές ήδη, γιατί είναι κάπως εκρηκτικό στο μυαλό μου.

Θα το βαρύνω, σε προειδοποιώ.

Όλα είναι μέσα στο κεφάλι μου και ψάχνω τρόπους να τα διοχετεύσω κάπου, να τα βγάλω προς το σύμπαν, μπας και είναι ανοιχτή κάποια πόρτα και απορροφηθούν και γίνουν πραγματικότητα.

Η ανθρωπότητα δεν είναι αλώβητη. Επίσης δεν είναι διαχρονική. Και ίσως να μην είναι και τόσο σημαντική για το σύμπαν, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές (καλά για την Ελλάδα είναι αστείο πια. Βλέπω τα παιδιά του μέλλοντος να διαβάζουν Ελληνική ιστορία 1990-2025 και να φωνάζουν όπως στα θρίλερ. Όχι, μην πας από εκεί!!! Αφού το ξέρεις, αφού το έχεις ξαναζήσει ξεροκέφαλε Έλληνα, μην το κάνεις) και ετοιμάζεται να κλείσει πάλι τον κύκλο, με όχι και τόσο καλούς οιωνούς. Από τη μία, η έκρυθμη κατάσταση και από την άλλη, η παντελής έλλειψη σεβασμού στον πλανήτη. Εντάξει παιδιά, να το κλείσουμε το μαγαζάκι από τώρα, να μην το έχουμε και άγχος δηλαδή. Αλλά το θέμα είναι ότι τα εισιτήρια για τον Άρη είναι κομματάκι ακριβά και η αλήθεια είναι ότι για εμένα δεν ανησυχώ πια. Ανησυχώ όμως για τα παιδιά μου. Πολύ!

Η ιστορία μας επιπλήττει συνεχώς και μεις σαν τυφλοί την προσπερνάμε. Έχουμε τόση πρόσβαση τόση γνώση και τη σβήνουμε. Κλείνουμε τα μάτια. Γιατί;

Τα παιδιά μας. Εκείνα είναι το παν. Για κάθε μητέρα που το μυαλό της δεν κυριεύεται από σκοτεινούς δαίμονες, το πρώτο της ένστικτο είναι να προστατέψει το αίμα της. Και όμως, συνεχίζουμε τον αγώνα του εγωισμού. Ο κόσμος. Ο κόσμος που πέθανε και ξαναγεννήθηκε. Που πάλεψε, που πολέμησε. Ο κόσμος που χάθηκε είναι ακόμα εδώ. Με θυσία και πόνο, είμαστε ακόμα εδώ. Γιατί δεν τον αγαπάμε; Γιατί δεν τον φροντίζουμε; Τα του οίκου μας είναι τόσο σημαντικά, που αγνοούμε το γεγονός ότι δεν θα υπάρχει ο οίκος μας, αν δεν υπάρχει και του διπλανού; Δεν είναι οι καιροί που μεγαλώνουμε ανθρώπους για να μας φροντίζουν. Είναι η στιγμή που πρέπει να μεγαλώνουμε ανθρώπους για να φροντίζουν και να σέβονται.

Τον κάθε αδύναμο και το ιδανικό. Το ιδανικό της ζωής και της ελευθερίας. Δεν είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ. Είναι τα παιδιά μας.

Που θέλουμε να ζουν σε Ειρήνη και αγάπη. Αυτή η διδαχή είναι η σημαντική. Αγάπα τον πλησίον σου, ναι. Γιατί μόνο αν τον αγαπάς θα αγαπήσει κι εκείνος κάποιον. Εσένα μπορεί και όχι, μπορεί και ναι. Κάποιον όμως θα αγαπήσει.

Και η αγάπη προστατεύει. Φροντίζει. Ανθίζει. Και μας κάνει να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βραδιά.

Το παιδί. Τα παιδιά. Για να τα φροντίσεις, οφείλεις να τα κάνεις δυνατά. Δυνατά στην ψυχή. Δυνατά απέναντι στο κακό. Δυνατά να έχουν την πίστη ότι μπορούν να κερδίσουν κάθε δράκο. Διώξε τους δράκους, λοιπόν. Μην αφήσουμε να τους πάρουν αυτό που τους αξίζει. Και τους αξίζει η ζωή.

Γι’ αυτό σκέψου πιο μακριά. Πιο μακριά από εσένα.

Σκέψου τον ιδανικό άνθρωπο. Και καθοδήγησε το παιδί σου να γίνει αυτός.

Φαντάσου έναν κόσμο από ιδανικούς ανθρώπους. Εκεί θέλω να ζήσουν τα παιδιά μου.

Να σέβονται τη γη που πατούν και τους κατοίκους της. Να μην αφήνουν την αδικία να νικάει. Να προστατεύουν την ζωή. Να αγαπούν και να αγαπιούνται.

Για να είναι ασφαλείς.