Η ιστορία που ακολουθεί βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.

1995 Νομίζω Ιούλιος, ή αλλιώς το 14^ο καλοκαίρι μου. Μετρούσα τις μέρες για να πάω στην Κολωνία, στα ξαδέρφια μου, για δύο ολόκληρες εβδομάδες. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο στο εξωτερικό! Και θα το έκανα μόνος μου. Κάπου εκεί ήταν που με ρώτησαν οι γονείς μου αν προτιμούσα να ταξιδέψω ως ασυνόδευτο… κι αυτό που θυμάμαι ότι με τρόμαξε περισσότερο εκείνη τη στιγμή, ήταν η λέξη “ασυνόδευτο”, παρά το ίδιο το ταξίδι! [Μόλις με έκανα εικόνα με δελτίο αποστολής DHL περασμένο στο λαιμό, δίπλα σε κάτι παραγγελίες από το asos.] Αλήθεια, δεν το είχα σκεφτεί καν ως ενδεχόμενο. Κι απόρρησα που κάποιοι άλλοι το σκέφτηκαν για μένα (βλ. γονείς). Μα να θέλουν να μου υποβαθμίσουν αυτή την εμπειρία, βάζοντας ένα φύλακα με στολή αεροσυνοδού να με περιορίζει – το περιτύλιγμα έλεγε “να με προσέχει”; Όχι.

Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως ένα μεγάλο κομμάτι του ενθουσιασμού που ένιωθα ενόψει αυτών των διακοπών, οφειλόταν στο ίδιο το ταξίδι, τη μεταφορά από το σημείο Α στο σημείο Β. Μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται: τη μυρωδιά του αεροπορικού εισιτηρίου – ναι, αυτό το μπλοκάκι σαν άλλο καρνέ επιταγών με λεπτό τσιγαροχαρτί καρμπόν, το αίσθημα χαράς και επιβεβαίωσης κάθε που ολοκλήρωνα μία διαδικασία, όπως το check-in, ο έλεγχος χειραποσκευών, ο έλεγχος διαβατηρίων, σαν να περνούσα κάθε φορά με επιτυχία ένα σημαντικό τεστ οργανικής χημείας, το ενθαρρυντικό χαμόγελο της αεροσυνοδού όταν απάντησα με περίσσια σιγουριά “ναι” στην ερώτηση αν ταξιδεύω μόνος μου, ενώ παράλληλα έπλαθα με το μυαλό μου μαγικές εικόνες και ιστορίες για τη ζωή της και την καθημερινότητά της, τη σχεδόν ιεροτελεστία του σερβιρίσματος του φαγητού, αυτού που δε θα ακουμπούσες αν στο σέρβιραν οπουδήποτε αλλού, αλλά σου δίνει τόση χαρά εκεί πάνω στα κάποιες χιλιάδες πόδια, την αφοσίωση στο στόχο, ακολουθώντας τις πινακίδες και τις ενδείξεις στον προορισμό προς την παραλαβή των αποσκευών, τη θέα της αποσκευής από μακριά, σαν να βλέπεις κάτι γνώριμο, σαν να θες να της φωνάξεις “εδώ είμαι!” για να σε δει, και τέλος την πύλη εξόδου, τη στιγμή που αναγνωρίζεις τα οικεία σου πρόσωπα, που είναι εκεί λες και ήρθαν να σε αγκαλιάσουν και να σε συγχαρούν που τα κατάφερες! [πυροτεχνήματα]

Δεν είχα τολμήσει να μοιραστώ αντίστοιχα συναισθήματα, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, πριν μερικά χρόνια, το “A week at the airport” του Alain de Botton, και συνειδητοποίησα ότι είμαστε πολλοί εκεί έξω! Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι επέλεξα να γράψω αυτή την πρώτη μου ανάρτηση, πού αλλού, σε ένα αεροδρόμιο! Και να την ολοκληρώσω σε ένα αεροπλάνο.

Και το αεροδρόμιο εδώ χρησιμοποιήθηκε απλώς ως το σκηνικό της ιστορίας μας. Αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα στο μόλο ενός λιμανιού, στο βαγόνι ενός τρένου, σε ένα σταθμό του μετρό. Βγάζω εκτός τη χειρολαβή σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο στην Αθήνα τον Ιούλιο, όπου τα συναισθήματα που νιώθω είναι εντελώς διαφορετικά και είναι πολύ νωρίς ακόμα για να τα μοιραστώ μαζί σας. Ας γνωριστούμε πρώτα λίγο καλύτερα.

Αν προσπαθούσα να απεικονίσω χρονικά σε ένα γραμμικό διάγραμμα, την ευχαρίστηση που μου προσφέρει ένα ταξίδι, αυτό θα ξεκινούσε από τη σκέψη του ταξιδιού και θα τελείωνε χρόνια μετά το ταξίδι – ή και ποτέ – με την κάθε ανάμνησή του. Τα ενδιάμεσα σημεία πολλά: η επιλογή του προορισμού, ο χαρακτήρας του ταξιδιού, ο σχεδιασμός του, οι κρατήσεις και τα εισιτήρια, το πακετάρισμα των αποσκευών, η υλοποίησή του, η ανταλλαγή των αναμνήσεων. Ομολογώ πως είναι φορές που ο σχεδιασμός και η οργάνωση του ταξιδιού, μου δίνουν χαρά, σχεδόν ισάξια αυτής που εισπράττω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Είναι η έμπνευση, η γνωριμία, η δημιουργία. Είναι σαν να συγκεντρώνεις όλα εκείνα τα συστατικά που θεωρείς μοναδικά και θα τα αναμείξεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεγιστοποιήσεις την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση που θα λάβεις, μόλις πατήσεις το πόδι σου στον προορισμό. Ακόμη κι αν επιλέξεις τα συστατικά αυτά να είναι το άγνωστο και το ανεξερεύνητο. Είναι ένας τρόπος να αποφασίσεις και να συνειδητοποιήσεις που θέλεις να σε πάει αυτό το ταξίδι, πέρα από τον ίδιο τον προορισμό. Είναι αν θέλεις κι ένας τρόπος να επεκτείνεις τη διάρκεια του ταξιδιού, πολύ νωρίτερα της αναχώρησης.

Αφού λοιπόν οργάνωσα κάποιες δεκάδες ταξίδια για το παρέακι μας (βλ. &Co στον όνομα του blog), από την Αίγινα μέχρι το Βιετνάμ, με ευχαριστημένους κι επαναλαμβανόμενους “πελάτες”, μου δόθηκε στο εν λόγω blog με αντιπαροχή αυτό το tab (τέρμα δεξιά στη μπάρα του homepage, λίγο πριν το x που κλείνεις τη σελίδα – προσοχή!). Αποφάσισα λοιπόν, να χρησιμοποιήσω ντοκουμέντα κι εμπειρίες, και να μοιραστώ μ’ένα ευρύτερο κοινό, ιδέες, συμβουλές, σχέδια και ιστορίες, που ίσως σε βοηθήσουν να εμπνευστείς το επόμενό σου ταξίδι. Κάπως έτσι γεννήθηκε το “Travel lab”! Στα Ελληνικά θα ήταν κάτι σαν “Ταξίδι: Φτιάξτο μόνος σου!”, αλλά μου είπαν ότι το “Travel lab” είναι πιο πιασάρικο.

Welcome onboard!