Κεφάλαιο Μπαμπάδες
Greta
Είχα πει να το καθυστερήσω και ίσως να μην αναφερθώ ποτέ, αλλά με αναγκάζει το χέρι μου που πάει μόνο του και γράφει. Θα μιλήσω για τους μπαμπάδες. Πιθανόν να διαβάσει και ο σύζυγος το άρθρο αλλά θα το ρισκάρω. (αγάπη μου σ’ αγαπώ, μην το πάρεις προσωπικά για άλλους μιλάω). Το θέμα μπαμπάς είναι λίγο πολύπλοκο για εμένα γιατί δεν ξεκίνησα καλά με τη συγκεκριμένη κατηγορία. Δεν ήμουν από τις τυχερές «πριγκίπισσες» που ο μπαμπάς τις προστάτευε με κάθε τρόπο. Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες ούτε να εξαπολύσω κατηγορίες, τα έχω λύσει τα ψυχολογικά (για την ώρα), απλώς θέλω να πω ότι οι μπαμπάδες ήταν μία περίπλοκη έως και άγνωστη κατηγορία για εμένα για πολλά χρόνια. Οπότε όταν ο σύντροφός μου έγινε μπαμπάς δεν ήξερα τι να περιμένω ακριβώς. Ξέρω τι ελπίδα είχα, αλλά όχι τι μπαμπάς θα ήταν. Όταν τον παντρεύτηκα ένα από τα υπέρ ήταν ότι πίστευα ότι θα ήταν πολύ καλός μπαμπάς. Γιατί είναι ένας καλός άνθρωπος που καταφέρνει να μαγεύει τα μωρά και μόλις τα ακουμπάει σταματάνε να κλαίνε. Τελικά η ετυμηγορία; Δύσκολο να καταλήξω… Είναι δύσκολο γιατί μπαίνει και αυτή η λέξη στη μέση, η προσδοκία, που συνήθως μόνο εσωτερικές καταστροφές μου προσφέρει. Αλλά μετά από σχεδόν 5 χρόνια κοινής γονικής ζωής, μπορώ να πω ότι έχω φτάσει σε κάποιο σημείο . Το σημείο που επιλέγεις να αποδεχτείς ότι ο σύντροφός σου, όσο και να αγαπιέστε είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, με διαφορετικές προτεραιότητες και το βασικότερο, διαφορετικά ένστικτα λόγω φύλου.
“A good Father is one of the most unsung, unpraised, unnoticed, and yet one of the most valuable assets in our society ”
Billy Graham
Οι μαμάδες καλώς ή κακώς χαρακτηριζόμαστε από την π.μ. και μ.μ. εποχή. Και δεν εννοώ προ και μετά μεσημβρίας, αλλά την πρό μωρού και μετά μωρού εποχή. Μετά τα παιδιά ένας αρκετά διαφορετικός άνθρωπος αναδύεται από μέσα σου. Με καταρρακωμένες κάθε προηγούμενες προτεραιότητες συνήθως. Με τη μεγαλύτερη καταπάτηση του «εγώ» στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εκεί που η προτεραιότητα ήταν η δουλειά σου ας πούμε, ξάφνου η προτεραιότητα, και μάλιστα η πιο σημαντική, είναι το χρώμα των κακών του μωρού σου, τα ml που ήπιε και οι ώρες που κοιμήθηκε(ς). Τεράστια διαφορά. Με τελείως διαφορετικά άγχη και επαναπροσδιορισμό ολόκληρου του συστήματος των αξιών σου. Με το ωράριο καρφωμένο στο κεφάλι σου. Τι ώρα θα φάει, τι ώρα θα κοιμηθεί, τι ώρα τελειώνει το σχολείο, σε τι παιδικό πάρτυ έχει να πάει… Ένας κόσμος που περιστρέφεται πλήρως γύρω από τα τέκνα σου και το πρόγραμμά τους… Και μέχρι να περάσουν μερικά χρόνια, κυρίως με έλλειψη προσωπικού χρόνου και αυτοδιάθεσης. Ο μπαμπάς από την άλλη, ως επι το πλείστον, αυτό που έχει στο νου του είναι η δουλειά. Δεν αμφισβητεί κανείς την αγάπη και το δέσιμο. Αλλά το ωράριο του δεν αλλάζει. Ίσως να μην αλλάζει και να επενδύει περισσότερο στη δουλειά γιατί πιστεύει ότι τώρα έχει να συντηρήσει περισσότερους και πιο αδύναμους. Τώρα έχει να συντηρήσει το DNA του, το όνομά του, την κληρονομιά του. Ίσως γιατί το πατρικό ένστικτο ξυπνάει με διαφορετικό τρόπο από το μητρικό… Έχεις ακούσει εσύ ποτέ κανέναν μπαμπά στη δουλειά σου να λέει, πρέπει να φύγω γιατί έχω να κάνω μπάνιο το μωρό και να βεβαιωθώ ότι μέχρι τις 9 θα κοιμάται για να προλάβει την αυξητική ορμόνη; Αν ναι, πες τηλέφωνο γιατί είναι ο μοναδικός του είδους και κάποιο ινστιτούτο θα ενδιαφερθεί. Επανέρχομαι λοιπόν. Ο μπαμπάς, διατηρεί και καμιά φορά ξοδεύει και περισσότερο χρόνο στη δουλειά και στις υποχρεώσεις του μ.μ. γιατί είναι ο τρόπος του να προστατεύσει το παιδί του. Ίσως. Δεν γνωρίζω την ψυχολογία των αντρών – είναι μεγάααλο θέμα άλλωστε η διαφορά μας – αλλά κάπως έτσι νομίζω ότι λειτουργεί ο μπαμπάς. Ή ο μπαμπάς του δικού μου σπιτιού. Φυσικά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μένει στη δουλειά για να αποφεύγει τη βαβούρα του σπιτιού με τα πιτσιρίκια να απαιτούν και να τρέχουν γύρω γύρω εκσφενδονίζοντας πράγματα… Ποιος θα τον αδικούσε αν ισχύει; Αλλά δεν είναι αυτό, στη δική μας περίπτωση, ο μπαμπάς μας δεν γεννήθηκε εισοδηματίας, δυστυχώς, αλλά με τεράστια αίσθηση ευθύνης. Αποτέλεσμα; Να δουλεύει το λιγότερο 12 ώρες τη μέρα. Το θέμα είναι ότι υπάρχει διαφορά. Και αν έχεις απαίτηση να λειτουργεί ο μπαμπάς όπως η μαμά το έχασες το παιχνίδι. Σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία η μαμά είναι η βάση και η ασφάλεια του παιδιού (την ξέρεις την εξίσωση: πρόγραμμα=ασφάλεια). Είναι εκείνη που κάνει το πρόγραμμα και τρέχει τα καθημερινά. Ο μπαμπάς όμως είναι η δύναμή του. Είναι η στιβαρότητα με την οποία θα αντιμετωπίσει τον κόσμο (αφήνω για την ώρα τα συμπλέγματα που μπορούν να δημιουργηθούν από την έλλειψή του). Και όσο και αν είναι «απών» είναι απαραίτητος. Γιατί η ισορροπία είναι η μεγαλύτερη αρετή. Και η ανάγκη των παιδιών για την διπλή αγάπη είναι μεγάλη. Με λίγα λόγια: Μπαμπάδες το ξέρω ότι το multitasking δεν είναι το ατού σας και ο ρόλος του κουβαλητή είναι βαθιά ριζωμένος στο DNA σας, αλλά η αγάπη που νιώθετε για τα παιδιά σας θέλει χρόνο να εκφραστεί. Και οι στιγμές που χάνετε, καμιά φορά αξίζουν όσο όλο το χρυσάφι του κόσμου. Αν έχετε λοιπόν μερικά κενά, ή αν μπορείτε να θέσετε σε κάποιον άλλον ένα όριο διαθεσιμότητας ώστε να να κερδίσετε μερικές στιγμές αγάπης, είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορείτε να κάνετε σε εσάς αλλά κυρίως στα παιδιά σας. Γραμμένο με αγάπη.