Καλοκαίρι…

Θα το πω απλά με μία μικρή φράση

Τρελαίνομαι για το καλοκαίρι! Τρελαίνομαι.

Το αγαπώ. Αγαπώ να βρέχομαι και να μην κρυώνω, αγαπώ τις μεγάλες ημέρες, τις ζεστές νύχτες, τη χωριάτικη, το καρπούζι και τα παγωτά, αγαπώ τις ταβέρνες, τη θάλασσα, τις μπύρες στη θάλασσα, τα παιδιά μου όταν τσαλαβουτάνε στα νερά, τις ηλιοκαμένες τους μουρίτσες, τις πασαλειμμένες με παγωτό, τις σταγόνες στα μαυρισμένα κορμάκια τους, τα φρου φρου στα μαγιώ και τα καπέλα στο αγόρι μου.Είναι αυτό που το καλοκαίρι ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα μπορείς να κάνεις μία βραδινή βόλτα ή να πιεις ένα ποτό στη βεράντα και είσαι ευχαριστημένος. Στην Αθήνα το καλοκαίρι είναι ελαφρώς μαγικό. Κάπως αλλάζει το vibe της πόλης. Κάνεις μια βόλτα στην Ακρόπολη, πας ένα θερινό και σου φτιάχνει η διάθεση. Για τα χοτ τα σποτς δεν έχω γνώμη, μητέρα μετανάστρια γαρ αλλά οι κλασσικές αξίες παραμένουν ψηλά στη λίστα μου για καλοκαιρινή καλοπέραση.

Θυμάμαι τα χρόνια εκείνα που τελείωνε το σχολείο και με τσίμπαγαν οι παππούδες και με τοποθετούσαν στο Ξυλόκαστρο μέχρι το Σεπτέμβριο! Και αν με ρωτήσεις τις καλύτερες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία, το Ξυλόκαστρο θα σου απαντήσω.  Ξυπνούσαμε το πρωί, μαγιώ και θάλασσα. Μαγικό για το παιδί της Αθήνας. Η θάλασσα. Μετρούσα μπάνια και παγωτά, μέχρι να χάσω το λογαριασμό. Κάθε χειμώνα περίμενα να έρθει ο Ιούνιος να τελειώσει το σχολείο και να φύγω. Το σπίτι μας δεν ήταν τίποτα φοβερό. Ένα παλιό σπίτι με δύο υπνοδωμάτια. Αλλά ήταν το σπίτι του καλοκαιριού. Που είχε απ’ έξω παρκαρισμένο το ποδήλατο και κάθε πρωί μπορούσα να το πάρω και να γυρίσω όλο το Ξυλόκαστρο. Εκεί ήμασταν πολλοί φίλοι. Πολλά παιδιά. Καμιά φορά και 20! Και είχαμε σχεδόν σταθερό πρόγραμμα, ο καθένας λίγο διαφορετικό ανάλογα με την ηλικία του αλλά πάντα κάπου συναντιόμασταν. Κολυμπούσαμε ώρες, κάναμε θαλάσσιο ποδήλατο και κανό, γυρνούσαμε για μεσημεριανό και σιέστα, το απόγευμα παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε βόλτες και τα βράδια ετοιμαζόμασταν και πηγαίναμε στο κέντρο για σουβλάκια ή σινεμά ή και τα δύο. Καμιά φορά είχαμε πάρτυ , όταν πια μπήκαμε στην εφηβεία και ήταν και στη θάλασσα!   Οι πιο όμορφές μου αναμνήσεις.

Το καλοκαίρι είναι διαφορετικό. Το καλύτερο από όλες τις εποχές. Έχει τα ωραιότερα φρούτα, έχει τα νοστιμότερα λαχανικά και έχει τις διακοπές. Έχει το Αιγαίο και το Ιόνιο και όλες τις αποχρώσεις του μπλέ. Έχει μπάνιο στη θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά και φαγητό με την άμμο στα πόδια. ‘Εχει τσίπουρο ή κοκτέιλς. Καλαμαράκια ή αστακομακαρονάδα.  Έχει μυρωδιές και ανάσες, έχει μεσημεριανή σιέστα σε λευκά σεντόνια και βραδινή βόλτα σε καλντερίμι. Αν είσαι τυχερός έχει και δελφίνια, ελεύθερα στο πέλαγος , τόσο όμορφα που σου κόβουν την ανάσα.  Έχει ιστορίες μέχρι αργά το βράδυ και γέλια. Το καλοκαίρι για μένα έχει την Ελλάδα. Το φως της . Και στεναχωριέμαι που δεν είναι δυνατή και ικανή να αγαπήσει τον εαυτό της και να τον προστατέψει γιατί είναι τόσο όμορφη που σχεδόν προκαλεί ντροπή σε αθώα μάτια. Μια αγάπη πολύπλοκη, που σε πληγώνει αλλά σε κρατά εκεί σαν ερωτευμένο έφηβο.

 

Τα παιδιά το καλοκαίρι είναι σαν να παίρνουν σούπερ βιταμίνες. Ψηλώνουν, μαθαίνουν, μια χρονιά θα είναι να κολυμπούν χωρίς μπρατσάκια, την άλλη να κάνουν βουτιές, ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, να σκαρφαλώνουν… και κάθε φορά ένας καινούριος φίλος.  Γεμίζουν φως και θάλασσα. Και ανθίζουν σαν τα λουλούδια. Και είναι ωραίο να είσαι μαζί τους και να το ζεις. Γιατί ξέρεις … Πόσα καλοκαίρια θα είναι μαζί σου;

Το αγαπώ το καλοκαίρι . Και θέλω να το ζω. Μαζί τους.