γυναίκα, γυναικούλα, γυναικάρα!

A woman. Single, married and mom of two.

Κάπως έτσι θα περιέγραφα το relationship status μου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Και όσο σκέφτομαι τη ζωή μου, αν έκανα μία εικόνα στο μυαλό μου, θα ήταν μία χρωματιστή δίνη που άλλες φορές γυρνάει τόσο γρήγορα, που χάνει το χρώμα της και άλλες κάπως κατεβάζει ρυθμό και προλαβαίνω να κοιτάξω έστω και λίγο έξω από το παράθυρο. Να δω το ουράνιο τόξο.

Δεν ξέρω αν φταίει η άνοιξη, αλλά κάτι με πιάνει στο στομάχι, κάτι μου φέρνει μια μελαγχολία, και μου λείπει η μυρωδιά της νερατζιάς που πλημμυρίζει το κέντρο της Αθήνας και είναι σαν να ξαναγεννιέται ο κόσμος.

Με αφορμή τη μέρα της γυναίκας, γεννήθηκαν στο μυαλό μου κάποιες σκέψεις.

Γιατί άραγε έχουμε την ανάγκη να καθορίσουμε μία συγκεκριμένη ημέρα για να φωνάξουμε τη δύναμή μας και την ανεξαρτησία μας; Είναι τα χρόνια της κοινωνικής ανισότητας που μας βαραίνουν; Σίγουρα θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση. Ήταν και ένα βίντεο που μιλάει για τις μισθολογικές ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων, δοσμένο με πολύ γλυκό τρόπο σε μία Σκανδιναβική χώρα φυσικά, http://bit.ly/2IdEGm1 που με έκανε να σκεφτώ ότι ναι, εν έτη 2018 υπάρχει ανισότητα. Υπάρχει ανισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών, μεταξύ διαφορετικών φυλών, μεταξύ χωρών (άλλο ο Γερμανός, άλλο ο Έλληνας), μεταξύ ηλικιών, μεταξύ ομοφυλόφιλων, ετερόφυλων και άφυλων, μεταξύ των πάντων. Πολλές κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις.  Κάποιες έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και χρίζουν άμεσης επίλυσης και κάποιες εντάσσονται στο κύμα διεκδίκησης έναντι του οιουδήποτε. Αλλά το κίνημα της γυναίκας έχει μία έντονη ανάγκη να αποδείξει ότι είναι δυνατό, ότι είμαστε ίδιες με τους άντρες, ότι παίζουμε επί ίσοις όροις, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε ότι κάνουν και οι άντρες, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Επιστρέφω λοιπόν στην αρχική μου τοποθέτηση. Είμαι μαμά, παντρεμένη, που όμως αυτή την περίοδο έχω μόνη την πλήρη ευθύνη των παιδιών μου και του σπιτιού μου. Και είμαι και γυναίκα. Και δεν δουλεύω. Γιατί δεν θέλω και δεν μπορώ. Και δεν θεωρώ ότι είμαι λιγότερη από κάποιον άλλον. Αλλά θεωρώ ότι η ισότητα των φύλων έγκειται στα ίδια δικαιώματα, όχι στις ίδιες υποχρεώσεις και στο ίδιο lifestyle με έναν άντρα. Δεν είμαστε ίδιοι! Είμαστε ίσοι! Όπως ίσα είναι όλα τα πλάσματα της γης μεταξύ τους. Δεν θέλω να κάνω καριέρα στο ίδιο επίπεδο που έχει ο σύζυγός μου (αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά μας να μεγαλώνουν μόνα τους, στην κυριολεξία, να μαγειρεύουν, να παίρνουν το αυτοκίνητο να πηγαίνουν σχολείο, να πηγαίνουν σούπερ μάρκετ, να πληρώνουν τους λογαριασμούς…), δεν θέλω να είμαι «μονοπράγμων», δεν θέλω να καταπιέσω την ευαισθησία μου, δεν θέλω όταν και αν επιστρέψω σε κάποια δουλειά να κουβαλάω τις αξίες της αντρικής προσέγγισης, θέλω να κουβαλάω τη γυναικεία μου φύση, θέλω να εκφράζομαι όπως αρμόζει σε εμένα και την ιδιοσυγκρασία μου, θέλω να μην κρύβω τις ορμόνες μου, ω ναι, είμαστε σκύλες, γκρινιάρες ή κυκλοθυμικές ενίοτε γιατί οι ορμόνες παίζουν ταραντέλα στο κορμί μας και δεν θέλω να μπω ποτέ στην σύγκριση του «παίζει σαν άντρας»! Αφού δεν είμαι! Και δεν θέλω να κάνω τα πράγματα, ούτε να ζω τη ζωή μου με το αντρικό πρότυπο!!!

Και αν θέλω να φτιάχνω τα μαλλιά μου και τα νύχια μου, και αν θέλω να είμαι όμορφη θα είμαι. Γιατί δηλαδή να απαρνηθώ την προτίμησή μου για το ωραίο; Είναι στη φύση μου! Θα πει κανείς στο παγώνι να μην ανοίγει την ουρά του γιατί είναι ωραιοπαθές; Αφού αυτή είναι η φύση του! Με την ομορφιά του να προσελκύει το ταίρι του. Ποια είμαι εγώ να πάω ενάντια στη φύση;

Σκεφτόμουν πόσες ώρες έχω περάσει στην υποδοχή του παιδιάτρου, πόσες ώρες έχω περιμένει έξω από τα αγγλικά για να σχολάσει το παιδί μου, πόσα μπάνια τους έχω κάνει, πόσες φορές έχω καθυστερήσει να φάω, να πιω, να κοιμηθώ, να πάω τουαλέτα, επειδή κάποιος φώναξε μαμά και έπρεπε να δώσω προτεραιότητα, πόσες διαδρομές για να μεταφέρω τα πολύτιμα πλασματάκια μου από και προς το σχολείο… Και αυτός είναι ο ρόλος της μαμάς. Μαζί με πολλή, πολλή, πολλή, πολλή, πολλή αγάπη, ανιδιοτέλεια, πόνο, φροντίδα, τύψεις, νεύρα και αγάπη, αγάπη, αγάπη. Ποιος άντρας, που έχει επιλογή να μην κάνει αυτές τις υποχρεώσεις, θα επιλέξει να περνάει τη μέρα του έτσι;

Έχω και το ρόλο της φίλης, που έχω στηρίξει, έχω ξενυχτίσει παρηγορώντας, έχω κλάψει και έχω ζητήσει παρηγοριά, έχω πει το πρόβλημά μου με απόλυτη ειλικρίνεια γνωρίζοντας ότι δεν θα κριθώ και θα με καταλάβει, έχω ακούσει το πρόβλημά της πρωί – πρωί, έχω αφήσει τα παιδιά μου για να πάω στο νοσοκομείο να τη στηρίξω όταν το δικό της παιδί ήταν άρρωστο, έχω μετακομίσει τη δική μου ζωή και εκείνη κουβαλούσε τις βαλίτσες και τον πόνο μου και έχω μετακομίσει τις δικές της βαλίτσες πίσω στο πατρικό, έχω οργανώσει πάρτυ έκπληξη και μου έχουν κάνει πάρτυ έκπληξη και έχω πει «σ’ αγαπώ» χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Γιατί έτσι κάνουμε φιλίες εμείς.

Και το ρόλο της μοναχοκόρης, που νοιάζομαι για τη μαμά μου σαν να είναι παιδί μου, και θέλω να είναι καλά και μην είναι ο ρόλος μου αυτός…

Γιατί αυτή είναι η φύση μου, να αγαπάω, να στηρίζω τους ανθρώπους μου μέχρι να πέσω, να γκρινιάζω, να παλεύω, να προστατεύω, να νοιάζομαι και να συνεχίζω κάθε μέρα. Και αυτό δεν έχω ανάγκη να το φωνάξω. Το ξέρω. Και το ξέρουν και οι γυναίκες της ζωής μου, που αγαπώ τόσο.

Για αυτό για εμένα το «κάνεις σαν γυναίκα (ουλα)» δεν είναι προσβολή. Είναι τιμή.

Και είμαι γυναίκα και γυναικούλα και γυναικάρα!

Σας φιλώ