Θα ήθελα λίγο να μιλήσω για το τι ωραία είναι στην επαρχία και πόσο αυτοί οι ρυθμοί Μεξικό, που επικρατούν εκειδανάς (κάποια ντοπιολαλιά), ευφραίνουν τας καρδίας και τας ψυχάς!
Μεγάλωσα σε ένα υπέροχο νησί, ιδιαιτέρως εξωτικό – νταξ δεν έχει γυριστεί survivor εκεί ακόμη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις – την πανέμορφη Λήμνο! Για τα άπειρα πράγματα που μπορεί να κάνεις ως τουρίστας, θα σε παραπέμψω στο Travel Lab! Θέλω ωστόσο, να σου πω για το πόση χαρά δίνουν οι επαρχίες γενικά!
Αρχικά, είτε πας σε νησί είτε σε χωριό πάνω στο βουνό – δεν το συζητάω για το combo, ακόμα καλύτερα – με το που αναπνέεις καθαρό αέρα, αμέσως, σα να έρχεται μια μίνι σκούπα και να ρουφάει όλη τη μουντρουχιά! Τσουπ, ένα χαμόγελο, μια ηρεμία, μια ανείπωτη αίσθηση ελευθερίας, μια διάθεση για περιπέτεια, ένα νόημα στη ζωή, μια όρεξη να κάνεις πράγματα! Οξυγονώνεται ο εγκέφαλος να πούμε και παθαίνεις χαρά! Σα να βλέπω τόσο δα ανθρωπάκια, αντί να δίνουν διεκπεραιωτικές εντολές μέσα στο κεφάλι μου – θυμάστε εκείνο το επικό παιδικό στην ΕΡΤ – να έχουν φραπεδιές στο χέρι, να ξαπλώνουν σε αιώρες με μπικίνι και γυαλί ηλίου και να γελάνε χαρούμενα!
Έπειτα, οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι στα μικρά μέρη λένε καλημέρα, χωρίς να φοβούνται αν θα τους παρεξηγήσεις, αν θα τους ληστέψεις, αν θέλεις το κακό τους, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο! Καμιά φορά, προσθέτουν ένα γιώτα στο λη ή αφαιρούν ένα φωνήεν, αναλόγως την περιοχή, κατά το ντοπιολαλιά, αλλά ποιον ενοχλεί αυτό; Σημασία έχει ότι είναι ανοιχτοί, σου πιάνουν κουβέντα, σου χαμογελάνε, γιατί δεν έχουν άγχος, ούτε βιάζονται! Η έλλειψη στρες τους κάνει πιο κοινωνικούς, πιο φιλόξενους και πιο ανθρώπινους! Όχι σαν εμάς, τα ρομποτάκια στην πόλη, που αν δεν έχουμε πιεί καφέ, απαντάμε μονολεκτικά ή με νεύμα! Και μπορεί να μουγκρίσουμε ή και να δαγκώσουμε κάποιον που μας μιλάει το πρωί! Κι αυτό συνεχίζεται καθόλη τη διάρκεια της μέρας, μιας και καχυποψία και φόβος βασιλεύουν! Οι άνθρωποι της επαρχίας έχουν πίστη σε κάτι: σε θεό, σε παράδοση, σε κοινωνία, στο μαζί! Εμείς στην πόλη, κλεινόμαστε στον εαυτό μας! Γινόμαστε κυνικοί και μηδενιστές, καταδικάζοντας μας έτσι σε ισόβια μιζερομοναξιά.
Αυτό που θέλω να μείνει από όλη τη φράση είναι το ρήμα: έχουν πίστη! Και αυτό, ακόμα και έτσι σκέτο, από μόνο του, είναι μεγάλο όπλο στη μάχη για την ευτυχία!
Και συνεχίζω! Στην επαρχία όλα είναι κοντά, σε απόσταση, όχι σε ύψος! Και να θες να αργήσεις, δε μπορείς! Εκεί Ομπάμα δεν παθαίνεις! Πόση ευκολία! Πόσος χρόνος όχι αδικοχαμένος στην κίνηση! Το μισάωρο που χάνεις στις μετακινήσεις στην πόλη, εδώ γίνεται ύπνος, γίνεται χάδι τρυφερό – κάποιος Χατζηγιάννης!
Προσπαθώ να πάω στις τράπεζες μήνες και όλο το αναβάλλω στην Αθήνα, γιατί πάω και κολλάω στη γραφειοκρατεία! Ενώ στο νησί, που είναι όλες οι τράπεζες συγκεντρωμένες σε μια πλατεία, λες και παίζεις Μονόπολι, τελείωσα σε μισή ώρα όλες τις εκκρεμότητες! Πόσο βολέυει το «τίνος είσαι εσύ – ααα του τάδε», δε λέγεται! Τσακ μπαμ οι δουλειές, σου εξηγώ! Σκέφτομαι σοβαρά να συγκεντρώνω όλες τις βαρετές δουλειές του έτους, που αφορούν χαρτούρα και ωράριο 8 πμ – 2 μμ και να πηγαίνω μια-δυο φορές το χρόνο στο νησί να τις ξεμπερδεύω μάνι μάνι! Γραφειοκρατικός τουρισμός!
Αμ, το άλλο; Το χαμηλό κόστος ζωής! Για παράδειγμα, πας να πιεις ένα ποτό, 6 ευρώ, όχι 10! Σαφώς και δεν εννοώ ότι πίνεις περισσότερο και ξεχνάς τα προβλήματά σου, αλλά παίζει κι αυτό! Για να μη μιλήσω για το ότι σε κερνάνε αβέρτα! Με κάποιους συμφοιτητές μου, κοντέψαμε να γίνουμε αλκοολικοί όταν σπουδάζαμε Χίο! Τυχαίο; Δε νομίζω!
Σου χω κι άλλο! Ο κόσμος εδώ, δίνει! Ανοίγω την πόρτα στο νησί και τι να δω στο χερούλι; Σακούλες με φρέσκα αυγουλάκια, χόρτα, ζαρζαβατικά, ζυμωτό ψωμί, μέλι και άλλα καλούδια που πληρώνεις στην πόλη χρυσά! Καλά, και στην Αθήνα ανοίγουμε πόρτα και βρίσκουμε τροφή στο χερούλι, αλλά είναι πίτσα, σε φυλλάδιο! Τρέχουμε εμείς να αγοράσουμε σπόρους chia και βιολογικά, μπας και σωθούμε κάπως και δίνουμε ένα νεφρό! Υπερβολή ξέρω, αλλά κατάλαβες το point!
Θα πω και κάτι τελευταίο! Έυλογα θα αναρωτηθείς: τι κάνουν οι νέοι στην επαρχία; Πώς περνούν το χρόνο τους; Δε βαριούνται; Και εδώ θα απαντήσω με ερώτηση: γιατί εμείς στην πόλη, τι κάνουμε; Σπίτι, δουλειά, γκρίνια, γκρίνια, δουλειά, σπίτι! Μονίμως μια κούραση, ένα άγχος, μια αγωνία! Απλά έχουμε περισσότερες επιλογές και στην ουσία δεν χρησιμοποιούμε ούτε μία, ή το κάνουμε μηχανικά ή μόνο τα Σαββατοκύριακα! Κοινώς, δώρον άδωρον! Οι νέοι στην επαρχία ίσως έχουν βρει το νόημα! Ζουν όλη τη βδομάδα σαν Σαββατοκύριακο! Άσε που πολλαπλασιάζονται από μικροί, κάνουν παιδιά και συμβάλλουν στην υπογεννητικότητα! Έτσι, πρώτον, δεν τους τρώει η μοναξιά, ούτε ο φόβος της, ούτε το τι θα πει ο κόσμος που έφτασα 40 και θα μείνω στο ράφι! Μεγάλο ποσοστό γυναικών βιώνουν δυστυχία λόγω αυτού του άγχους, να τα λέμε! Οπότε κορίτσια, αν θέλετε να γίνετε μάνες μετακομίστε όσο είναι καιρός! Πέραν από την πλάκα, το άλλο που κάνουν οι νέοι είναι ότι έχουν όντως ενδιαφέροντα, εκτός από τη δουλειά, τα οποία κάνουν και πράξη!
Βίωσα πρόσφατα, που το παιδικό μου δωμάτιο έχει μετατραπεί σε γκαλερί και εργαστήρι ζωγραφικής θαλασσόξυλου, πόσο δημιουργικά αγχολυτική και ενδιαφέρουσα είναι αυτή η ασχολία! Επίσης, δραστηριότητες στη φύση, χωρίς να χρειάζεται να έρθει το σουκού! Κωπηλασίες, ποδήλατα, ιστιοπλοίες, kite surfing, πεζοπορίες και τόσα άλλα! Μέρες, όπως μια Δευτέρα! Όχι σαν εμάς στην Αθήνα, που έχουμε ενδιαφέροντα στη θεωρία μόνο, λόγω έλλειψης χρόνου! Έχω κάνει εγώ νοερές πεζοπορίες και πλατωνικά ράφτινγκ, ουυυυ!
Μη με παρεξηγείς, αγαπώ την πόλη, έχω συνηθίσει τους ρυθμούς της, έχει κι εκείνη τις ομορφιές της και τόσα καλά και θα την εκθειάσω σε άλλο άρθρο, το υπόσχομαι!
Προσωπικά μιλώντας, μπορώ να βρω τρόπους να τη χαίρομαι, γιατί είμαι επαρχιοπαίδι και εμείς έχουμε μάθει να χαμογελάμε παντός καιρού και τόπου! Είναι στο αίμα μας! Έχω πάθει Χατζηστεφάνιο μπουλινγκ του τύπου «βλάχα, βλαχάρα, τελευταία κ.λ.π.», καθότι μεγάλωσα δίχως Goody’s και Village Cinema και πήγαν να μου κατσικωθούν κάτι ανόητα κόμπλεξ, όμως μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας κάπως, τα ξεπέρασα και νιώθω τόσο περήφανη και αφάνταστα τυχερή, που έχω μεγαλώσει σε επαρχία κι ας μη μπορώ να γυρίσω, λόγω υποχρεώσεων! Χαίρομαι πολύ όμως, που έχω την επιλογή να γυρίσω και να κάνω μια νέα αρχή σε έναν ευλογημένο τόπο με απίθανους ανθρώπους!
Μπορώ να μιλάω για ώρες επαυτού, αλλά θα σταματήσω εδώ! Αυτό που θέλω να κρατήσεις από αυτό το άρθρο είναι να πάθεις επαρχία στην ψυχή! Να λες καλημέρα, να χαμογελάς συχνότερα, να έχεις όρεξη να ζεις, να κάνεις πράγματα που αγαπάς, να μη σκέφτεσαι μόνο τη δουλειά και τα άτιμα τα λεφτά, να ερωτεύεσαι, να δίνεις, να μοιράζεσαι, να πάθεις χρώμα και όχι γκρί! Μπορεί να φαντάζει βουνό, δεδομένης της σύγχρονης ζωής, όμως είναι πιο απλό απ´ όσο νομίζεις και αξίζει όλη σου την προσπάθεια! Πάθε επαρχία στην ψυχή, θα σ´αρέσει!